வாழ்வே கவிதையாய்

தூறுகின்ற மழைத்துளியின் தூய்மைமிக்க தொண்டாலே துயரம் நீங்க

சேறுவற்றி வெடித்தநிலம் செழுமையுற்று நிதிவிளைக்க செய்வ தொப்ப

நாறுகின்ற குட்டைமன நல்லவர்கள் நகைத்தாலும் நலியேன் நெஞ்சில்

ஊறுகின்ற கவித்துளிகள் ஒவ்வொன்றும் தமிழ்வளர்க்கும் உண்மை உண்மை!


பஞ்சமெனும் கொடுநோயின் பல்லிடுக்கில் பட்டுழன்று பசுமை நீங்கி

கொஞ்சுமொழி மனையாளும் குதலைமொழி மைந்தர்கள் குமுறு ஏங்கி

நெஞ்சுதனில் நெருப்பூற்றி நெடும்பயணம் சென்றீறோ எனத்து டித்தால்

அஞ்சாதீர் துணையாக அழகுதமிழ் கவியுண்டென்(று) ஆற்றிச் செல்வேன்

இயற்கைஎழில் மதுவருந்தி இனிக்குமந்த போதையிலே இறும்பூ தெய்தி

மயக்குதமிழ் மங்கைதரும் மதனசுகம் பெறஅவளை மருவி வையம்

நயக்கஇன்று மறுத்தாலும் நானிறந்த பின்பொருநாள் நன்று போற்றி

வியக்கவண்ணம் நறுங்கவிகள் விதவிதமாய் வடித்தவற்றை விட்டுச்செல்வேன்

நீலாவணன், முருகையன் ஆகிய மூவருள் கிழக்கிலங்கை தந்த கவிஞர் நீலாவணனின் வெளிவராத கவிதைகளில் ஒன்று இது.

32 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் மரணித்துப்போன ஒரு கவிஞன், தன் கவிதைமீதும் கவியாற்றல் மீதும் வைத்திருந்த நம்பிக்கை இவ்வாறுதான் கவிதையாக வெளிப்பட்டது. அந்த நம்பிக்கை எத்துணை உறுதியானது என்பதை, இன்றும் அவரது கவிதைகள் சுவைஞர்களால் தேடி வாசிக்கப்படுவதிலிருந்து அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. கவிஞர் நீலா வணன் மரணித்து 30 ஆண்டுகளின் பின்னர் வெளிவந்த ‘ஒத்திகை’ எனும் கவிதைத் தொகுதியின் அச்சிட்ட 1000 பிரதிகளும் ஓராண்டு காலத்துள் விற்றுத் தீர்ந்தன என்பது, எனது இக்கருத்துக்கு மேலும் வலுச் சேர்க்கும் என்றே நம்புகிறேன். கவிஞர் நீலாவணனின் மகனாக அந்நூலை வெளியிட்டவன் என்ற வகையில் அவ்வனுபவத்தை நேரடியாகப் பெற்றவன் நான்.

நீலாவணனின் கவிதைகள் தொடர்பான ஆய்வுகள், கட்டுரைகள், வாதங்கள், பிரதிவாதங்கள் என, அவ்வப்போது சஞ்சிகைகள், மாசிகைகள், நாளிதழ்கள் என்பவற்றில் வெளிவந்தவண்ணமிருந்தாலும் நீலாவணன் படைப்புகள் இன்னும் சரியாக ஆய்வு செய்யப்படவில்லை என்பதே எனது தாழ்மையான கருத்தாகும். இதற்கான முழுப்பொறுப்பையும் நானும் எனது குடும்பத்தினரும் ஏற்றுக் கொள்ளவேண்டியுள்ளோம். அவரது படைப்புகள் அனைத்தும் ஒருசேர இன்னமும் வாசகனைச் சென்றடையவில்லை. அவற்றை முழுமையானதொரு தொகுப்பாக வெளியிடுவதற்கான ஏற்பாடுகளை நாம் இன்னும் செய்யவில்லை. இந்தக்குறை நிவர்த்தி செய்யப்படும் வரை நீலாவணனின் படைப்புகள் தொடர்பான முழுமையானதொரு தரிசனம் எவருக்குமே கிடைக்காது போய்விடும்.

நீலாவணன் கவிதைகளைச் சுவைப்பவர்கள் அவற்றை ஏனைய கவிஞர்களின் கவிதையோடு ஒப்பு நோக்குவதும், சில காரணிகளை முன் வைத்து ஒருவரது கவிதைகளைவிட மற்றவருடைய கவிதை உயர்ந்தது அல்லது தாழ்ந்தது என்றோ அல்லது அத்தகைய ஒப்புநோக்குதலின் முடிவாக யாரேனும் ஒருவரே கவிதையின் சிகரம் என்றோ நிறுவ முன்வரும் அபத்தங்களையும் அண்மைக்காலங்களில் காணமுடிந்தது. ஒவ்வொரு படைப்பாளிக்கும் அவனது வாழ்க்கை முறை, சமூகப்பின்னணி, வாழும் பிரதேசம், சூழல், சூழ்நிலை, பொருளாதாரப் பின்னணி என்பவை அவனது படைப்புகளில் எத்தகைய தாக்கத்தைச் செலுத்தும் என்பதை இத்தகைய விமர்சகர்கள் மறந்துவிடுவது விசனத்துக்குரியதே. நீலாவணன் படைப்புகளைச் சுவைப்பதற்கு முன்னர், நீலாவணனின் இத்தகைய சமூக மற்றும் குடும்பப் பின்னணி பற்றித் தெரிந்திருத்தல் அவசியமென நான் நம்புகிறேன்.

மட்டக்களப்பு – கல்முனை பிரதான வீதியில், மட்டக்களப்பிலிருந்து 22 மைல் தொலைவில் அமைந்துள்ள பெரிய நீலாவணை என்னும் சிற்றூரே நீலாவணன் பிறந்து, வளர்ந்து, மரணித்த ஊர். ஊர்மக்களில் பெரும்பாலானோர் விவசாயிகள். நீலாவணனின் தந்தையார் சித்த ஆயுள்வேத வைத்தியர். நீலாவணனின் தாய்; வழிப்பாட்டனார் சேவகனாராகவும் (பிஸ்கால்), சட்டம்பியராகவும் தொழில் பார்த்தவர். அவருக்கு சோதிடம், மருத்துவம், மந்திரம் என கைவந்த கலைகள் பல. அதனால் நீலாவணனின் தாயாருக்கும் இலக்கியம் தொடர்பான பரிச்சயமிருந்தது. 3 தம்பிமாரையும், 3 தங்கையரையும் கொண்ட நடுத்தரக் குடும்பத்தின் தலைச்சன் பிள்ளை, நீலாவணன். பயிற்றப்பட்ட ஆசிரியராக பணியாற்றியவர். இளமைக் காலத்தில் திராவிட இயக்கத்தின் தீவிர பக்தனாக இருந்து பின்னர் தமிழரசுக்கட்சி அபிமானியாக மாறியவர். சாதிக்கொடுமைகளை, தீண்டாமையை, சமூக அநீதிகளை, மூடநம்பிக்கைகளை, எதிர்;த்துக்; குரல்கொடுத்ததோடு, இவற்றுக்கெதிரான நடவடிக்கைகளை இயக்க ரீதியாக மேற்கொண்டிருந்தவர். இளமைக்காலத்தில் நாத்தீகப் போக்குடையவராக இருந்தாலும் பிற்காலத்தில் இறை நம்பிக்கை கொண்டவராக மாறியவர். உணவுப்பிரியர். நண்பர்களிடத்தில் அலாதி அன்புகொண்டவர். இலகுவில்; உணர்ச்சிவசப்படுபவர். ஏழைகளிடத்தில் இரக்கமுள்ளவர். காதல் திருமணம் செய்து, 5 பிள்ளைகளின் தந்தையாக, 42 வயதில் மாரடைப்பால் மரணமானவர். இத்தகைய பதிவுகளோடு நீலாவணனின் படைப்புகளைத் தரிசிக்கும்போது அவற்றின் காத்திரத் தன்மையை உணர்ந்துகொள்ளமுடியும்

அனுபவமும் பங்குபற்றலுமே ஒரு படைப்பின் அடிநாதம்; என்பார்கள். நீலாவணன் தன் வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்த சம்பவங்கள் பலவற்றை கவிதைகளாக வடித்து விட்டுச் சென்றிருக்கின்றார். அவை பிரசுரிக்க வேண்டியவையா? பிரசுரத்திற்குத் தகுதியானவையா? இல்லையா என்பதை அவர் எங்கும் குறிப்பிட்டுச் செல்லவில்லை. தன் வாழ்வில் நிகழ்ந்த சம்பவங்களை, தான் சந்தித்த நிகழ்வுகளை, மன உளைச்சல்களை கவிதைகளாக வடித்துள்ளார். வெறுமனே கவிஞன் என்ற பெயருக்காக வாழ்ந்துவிட்டுச் செல்லாமல் கவிஞனாகவே கவிதையுடன் அவர் வாழ்ந்து மறைந்துள்ளார். இதுவரை வெளி உலகத்துக்குத் தெரியவராத அத்தகைய கவிதைகள் சிலவற்றை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

நீலாவணன் தமது பிள்ளைகளான எம்மைப்பற்றி அவ்வப்போது எழுதிய கவிதைகள் சில.

என்னை மட்டக்களப்பு சிவானந்த வித்தியாலய விடுதியில் சேர்த்துவிட்டு, வீPடுசென்ற அன்றிரவு அவர் எழுதிய கவிதை இது. அவரின் மரணத்தின் பின்பே இக்கவிதையை நான் கண்டேன்.

விடுதியில் வேந்தன்..

காந்தம் இழுத்திடும் என்பார்கள் பெற்றோர் தம் பிள்ளையின்மேல்

பாந்தம் இருக்குமென் பேன்நான் கவிஞன்! அறிஞரவர்!

வேந்தன் உனை நான் விடுதியில் விட்டு நம் வீடுவரச்

சாய்ந்து பொழுது மலையுள் சரிந்து சயனித்தது.

வீட்டில் விளக்கு இலை. இருள்! ஏதோ விழுங்கியவள்

ஆட்டம் இருந்தாள் உன் அம்மா. முதுசொமாம் ஆதனத்தைக்

கோட்டை கொடுத்தவள் போல் கூரை மேட்டைக் குறிப்புவைத்து

தேட்டம் நடத்துகின் றாளோ! தெரியேன!; திருகிவிட்டேன்

பாட்டுக்கெழுந்து நடந்து விளக்கினைப் பற்றவைத்தாள்

கேட்டாள் உன் சங்கதி யாவும் குடைந்தவை கூறுகையில்

பாட்டுச் சுரந்தவள் கண்களில் பாய்ந்து பரவும். அதைக்

காட்டாமல் மெல்ல நடந்து தன் காரியம் கைப்பிடித்தாள்.

வீணையின் தந்திகள் கால்பட்டு விண்ணென் றறுந்திடவும்

வீணை அழுத குரல்கள் என் காதில் விழுந்தன@ போய்

பானை அடுக்கை உருட்டி விழியை முந்தானையினால்

நானறியாது துடைத்தனள் உன் வீரத் தாய்! நகையே

என்தம்பி வினோதன் வாய்பேச முடியாதவன். ஒருநாள் வாசலில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தவனின் பந்து களவு போன விதத்தை அவர் இவ்வாறு கவிதையில் வடித்திருக்கிறார்.

தாய்

பேசத் தெரியாத, என் பிள்ளை, நெடுநாளாய்

ஆசையோடு வைத்துவிளை யாடும் அழகான

பந்தோ டிருந்தான் படலைக்குள், யாரோ பெண்

குந்தியிருந்தாள் குழந்தை அருகினிலே,

ஆஸ்பத் திரியிருந்து வந்திருந்தாள் அம்மாது

பேசத் தெரியாத பிள்ளையெனக் கண்டறிந்தாள்

ஆசையொடு தன்கழுத்தைக் கட்டி ‘அம்மா பந்து’ என்று

பேசும்பொற் சித்திரத்தைப் பெற்றமனம் எண்ணியது

பந்தொன்று வாங்கப் பணமில்லை ஆதலினால்

சந்தர்ப்பம் தன்னைச் சரியாய்ப் பயன்படுத்திக்

கொண்டாள், அவளுடைய கொங்கைகள் மூன்றாயின!

கண்ட ஒருவர் கதைசொல்லும் முன்பே அத்

தாய்மை நடந்து தலைமறைந்து போயிற்று!

வாய்பேசா என்மைந்தன், தாயோ டிவைசொன்னான்

கண்களில் நீர் சோரக் கை காட்டி அழுகின்றான்

கண்துடைத்தேன், பிள்ளைக்கு.

‘கள்ளி’ என்றாள் என்துனைவி

என் தங்கை படிப்பில் அவ்வளவு கெட்டிக்காரியில்லை என்பது அவளது ஆசிரியையின் கருத்து. ஆனால் அவள் கெட்டிக்காரிதான். ஏதோ இப்போது கொஞ்சம் படிப்பில் கவனம் குறைவு என்கிறார். அவள் புத்திசாலி என்பதை அவர் நிறுவும் விதம் இதுதான்.

விவேகி

துக்கமும் துயரும் பொங்கும்

துவிகுரல் சினிமாப் பாட்டு

பக்கத்து வீட்டுப் பையன்

பலமாகப் பாடல் கேட்டேன்

பக்கத்தில் இருந்து பாடம்

படித்தவள் நளினி வாவா

பக்கென நூலை மூடிப்

பார்த்தனள் சுற்றும் முற்றும்

பாட்டிலே சொக்கிப் போய் தன்

படிப்பையும் துறந்தாள் என்று

காட்டினர் வீட்டிலுள்ளோர்!

கணத்திலே, துடைப்பம் தூக்கி

மூட்டைபோல், கிடந்த நாயின்

முதுகிலே போட்டாள் ஒன்று!

வீட்டினைச் சுற்றி நாயும்

வீல் என்று கத்த மீண்டாள்!

ஆதலால்.. நளினி பற்றி

அழகம்மா ரீச்சர், நீங்கள்

வேதனைப் படுதல் வேண்டாம்!

விவேகிஎன் நளினி, ஏதோ

சாதனைக் குறைவு: நாளை

சரிப்பட்டு விடுவாள்.. ஆண்டுச்

சோதனைக் கெல்லாம் நன்றாய்

விடை செய்வாள்! கவலை வேண்டாம்!

என் கடைசித் தங்கை கோசலாவின் கையில் அவளது பொம்மை படும்பாட்டை பாட்டாய் அவர்வடித்த பாங்கு இது.

விதியும் நானும்

நீல மணிக்கண்கள் நீண்ட கரியமுடி

கோல நிலா கட்டிக் கொஞ்ச துடிக்கும் நகை

இளமை ஒழுகும் எழிலோ வியமாய்

அழகாய் கலைஞன் அமைத்தெடுத்தான் ஓர் பாவை!

எம் வீட் டிள வரசி கோசலை என்பவள்

என்னென்ன பாடு இதனைப் படுத்துகிறாள்

தண்ணிரில் போட்டு வைப்பாள் தலையூறி விட்டதென்று

துண்டு கொண்டு வந்து துடைத்தாள் பவுடர்

கொண்டு வந்து மேனியெங்கும் கொட்டித் தடவிவிட்டு

பாவாடை சட்டை முத்து மாலை றிபன் கட்டி

பாவை தன் மார்பினிலே பாலூட்டித் தாலாட்டும் பாடுகிறாள்.

காலில் தலையணையைப் போட்டு வளர்த்தி

தூங்க வைத்து விட்டு துணி கழுவப் போகிறாள்

தேங்காய் துருவினாள் காய்கறிகள் வெட்டி

கறிகளோடு சோறு சமைத்தாள் அவைபின்

பிரியமாய் பிள்ளையினை தூக்கி வைத்து ஊட்டுகிறாள்

தீடீரென்று கோபத்தில் திட்டுகிறாள் பிள்ளையை

படீரென்று நாலுமுதுகில் படைத்துவிட்டு

பள்ளிக்கு போய்படிக்க சொன்னாள் நீ போகாமல்

துள்ளி விளையாடப் பார்க்கிறாள் எண்ணி என்று

பார்க்க பரிதாப மாக இருக்கிறது.

இப்படி பாவை தினமும் பலதடவை

அப்பாவி.. கையில் படும்பாடு கொஞ்சமல்ல

எப்பொழுதும் என்மகள் விளையாடக் கூப்பிட்டால்

தப்பாது பாவையவள் கையில் தடகொடுக்கும்

விதி என்னை விளையாடக் கூப்பிட்ட வேளைகளில்

அதை ஏற்றதன் பின்னே போனதுபோல் பாவையும்

என்மகள் கையில் இருந்து வருகிறது

ஆடி அமாவாசை

இரண்டு நாட்களுக்கு முன் அவன் அந்த வானொலிச் செய்தியைத் தற்செயலாகத்தான் கேட்க நேரிட்டது. நாட்டில் ஐந்தாறு தமிழ் வானொலிகள் இருந்தாலும், இப்போதெல்லாம் அவன் வானொலி பெரிதாகக் கேட்பதேயில்லை. இத்தனைக்கும் அவனுக்கு வானொலி ஒன்றும் எதிரியோ அல்லது தீண்டத்தகாத சாதனமோ அல்ல. சொல்லப் போனால் கால் நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக அவன் வீட்டில் அடுப்பெரிந்தது இந்த வானொலியில் அவன் பெற்ற சம்பளத்தினால்தான். ஆனால் தற்போது வானொலி எடுத்திருக்கும் புதிய கோலத்தைச் சகிக்கமுடியாமல், வானொலிப் பணியிலிருந்து விலகி, சாயங்களும் இரசாயனங்களும் விற்கும் ஒரு நிறுவனத்தில் பணியாற்றத் தொடங்கியதிலிருந்து அவன் வானொலியைப் பெரிதாகக் கேட்பதில்லை. இருந்திருந்துவிட்டுக் கேட்க நேரிட்டாலும் அதில் வரும் தவறுகளைக் கேட்டு, புலம்ப வேண்டியதாகிவிட்டது. அதனால் அவன் வானொலி கேட்பதைத் தவிர்த்தான். தொலைக்காட்சியும் அவ்வாறுதான். கடைசியாக தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியொன்றை எப்போது ஆறுதலாயமர்ந்து பார்த்தோம் என்பதே அவனுக்கு நினைவிலில்லை. சரி அதை விடுவோம். தற்செயலாக கேட்ட அந்தச் செய்தி அவனை நன்றாகவே குழப்பி விட்டிருந்தது.

“நாளை மறுநாள், ஆடி அமாவாசைத் தினத்திலன்று, இந்துக்கள், சமயச் சடங்குகளை நிறைவேற்ற, கொழும்பு முகத்துவாரம் கடலோரப் பகுதிக்குச் செல்ல முடியாதென கடற்படையால் விதிக்கப்பட்டிருந்த தடை உத்தரவை, கொழும்பு உயர் நீதிமன்றம் ரத்துச் செய்தது. இது தொடர்பாக தொடுக்கப்பட்ட அடிப்படை உரிமை மீறல் மனுவை விசாரித்த நீதிபதிகள், கடற்படையினரின் அனுமதியோடு இந்தச் சடங்குகளை நிறைவேற்றிக் கொள்ளலாமெனத் தீர்ப்புவழங்கினர்”. இத்தனை தெளிவாக, எவ்வித தமிழ்க் கொலைகளும் பிழைகளுமின்றி அந்தச் செய்தி வாசிக்கப்படாவிட்டாலும்கூட, இந்தளவாவது அவனால் விளங்கிக் கொள்ளும் வகையில் அந்தச் செய்தி ஒலிபரப்பானபோதுதான் நாளை மறுநாள் ஆடி அமாவாசை என்பது அவனுக்குத் தெரிய வந்தது.

அவனது அப்பா சடுதியாகக் காலமானபின் அடுத்தடுத்து வந்த இரண்டு ஆடி அமாவாசைக்கும் மட்டக்களப்பு மாமாங்கக் கோவிலுக்குப் போய் பிதிர்கடன் கொடுத்து, எள்ளும் தண்ணீரும் இறைத்து, தீர்த்தக் கேணியில் தீர்த்தமாடியது நன்றாகவே நினைவில் இருக்கிறது. தொழில் காரணமாக அவன் கொழும்பு வாசியான பின்னர், ஊர் நிலவரமும் மோசமாக, அதெல்லாம் முடியாத காரியமாகப் போய்விட்டது. பிறகு ஒவ்வொரு ஆண்டும், அப்பா, தான் இறந்த திதிக்கு சரியாக ஒருமாதம் முன்னரே அவன் அம்மாவின் கனவில் வந்து “பசிக்குது” என்று சொல்லிச் சாப்பாடு கேட்பதும், அம்மா உடனே தொலைபேசி அழைப்பெடுத்து, அவனிடம் “அப்பாவின் திதி வருகுது. மறக்காமல் செய்து போடு மகன்” என்று ஞாபகப்படுத்துவதும், அவன் ஐயரை அழைத்து அல்லது கோவிலுக்குப் போய் பிதிர் கடன் கழிப்பதுமாக கொஞ்ச வருஷங்கள் கடந்தன.

அப்பா கனவில் வருவதும் திடீரென நின்றுபோக, “அப்பா எங்கையோ திரும்பவும் பிறந்திட்டார்போல. அதுதான் இப்ப கனவிலையும் வாறதில்லை” என்ற அம்மாவின் ஊகத்துக்குப் பின், திதியும் மறந்து போனது. இப்படித்தான் இருந்திருந்துவிட்டு ஆடி அமாவாசைக்கு இரண்டு மூன்று தினங்களுக்கு முன் அவனது அம்மா உட்பட யாரிடமிருந்தாவது தெரிய வரும்போது அவன் குடியிருந்த இடத்துக்குப் பக்கமாகவே இருக்கின்ற முகத்துவாரம் போய் கரையோரம் அமர்ந்திருக்கிற ஐயர்மாரில் ஒருவரைப் பிடித்து கூட்டத்தோடு கூட்டமாய் பிதிர் கடன் கழிப்பதும், விரதமிருப்பதும், பகல் பிச்சைக்காரருக்குச் சாப்பாடு கொடுப்பதுமாகச் சில வருஷங்கள் கழிந்ததுமுண்டு. இது முடியாத போது காலை முதல் பகல் வரை சாப்பிடாமலிருந்து பிச்சைக்காரருக்குச் சாப்பாட்டுப் பார்சல் கொடுப்பதோடு முடித்துவிட்டதுமுண்டு.

ஆனால் அன்றைக்கு செய்தி கேட்டதுமுதல் அவன் கொஞ்சம் குழம்பிப்போயிருந்தான். ஒன்று, அவன் கடந்த சில வருஷங்களாக ஆடி அமாவாசைக்கு முகத்துவாரம் போய், பிதிர்கடன் செய்யவில்லை என்ற குற்ற உணர்வு. மற்றையது யார் யாரோ மீன்பிடிக்க, காதலிக்க, கஞ்சா விற்க, ஏன் அழகிகளைக் கற்பழித்துக் கொலை செய்யவெல்லாம் தடைகளெதுவுமின்றி அனுமதிக்கப்படும் முகத்துவாரத்தில், தனது சமயச் சடங்கை நிறைவேற்ற யார் யாரிடமோ அனுமதி கேட்டுத்தான் போக வேண்டுமா என்ற ஆதங்கம்.

“கூட்டங்கூட்டமாய்ப் போய் எங்கடை உரிமையை நிலை நாட்டவேணும்” என்று அவன் உள்ளுணர்வு சொன்னாலும், யாரோ அன்னியனிடம் அனுமதி பெற்று அவன் மேற்பார்வை பார்த்துக்கொண்டிருக்க தன் அப்பாவுக்கான சடங்கை நிறைவேற்ற வேண்டுமா என்ற கேள்வியும் அவனுள் எழாமலில்லை. அதற்கிடையில் வேறு யாரேனும் நீதி மன்றம் போய் மீண்டும் ஒரு தடை உத்தரவு வாங்கிக் கொண்டால்..? என்ற சந்தேகமும் எழுந்து கொண்டது. ஆடி அமாவாசை நாள் அலுவலக நாள் என்பது மற்றொரு பிரச்சனை. “தனிப்பட்ட காரணங்களுக்காக விடுமுறை எடுப்பதெனில் விடுமுறை தினத்திற்குக் குறைந்தது 3 தினங்களுக்கு முன்னராவது அனுமதி பெற்றிருக்க வேண்டும்” என்று நேற்றுத்தான் அவன் நிறுவனத் தலைவர் மின்னஞ்சலில் அலுவலக சுற்றுநிருபம் அனுப்பியிருந்தார்.

யோசித்து யோசித்துக் குழம்பிப் போய் கடைசியில் அவன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். மதியம்வரை விரதம். அதன் பின்னர் இரண்டு மூன்று சாப்பாட்டுப் பார்சல்கள் வாங்கி பிச்சைக்காரருக்குக் கொடுப்பது.

எடுத்த முடிவின்படி காலையிலிருந்து அவன் ஒன்றுமே சாப்பிடவில்லை. “ ’டயபட்டிஸ்’காரர் இப்பிடி விரதம் பிடிப்பதெல்லாம் கூடாது” என்று, மருந்துப் பொருள்களை மொத்த விற்பனை செய்யும் நிறுவனமொன்றில் முன்னர் பணியாற்றி, இப்போது அவனுடன் வேலை செய்யும் நண்பர், தன் மருத்துவ அறிவைப் பகிர்ந்துகொண்டாலும், அப்பாவுக்காக ஒரு நாள் இருவேளை பட்டினியிருந்தால் ஒன்றும் நடக்காது என்று நினைத்துக்கொண்டான். இருந்தும் பகல் பன்னிரண்டு மணியாகுமுன்னரே பசி வயிற்றைக் கொஞ்சம் கிள்ளியதுதான்.

மதியச்சாப்பாட்டு நேரம். அலுவலகத்தை விட்டு காலி வீதிக்கு வந்தான். அலுவலகத்துக்குப் பக்கத்திலேயே காலி வீதி ஓரமாக, நிழற்குடையின்கீழ் வித விதமான சாப்பாட்டுப் பார்சல்கள் விற்கும் இரண்டு இடங்கள் இருக்கின்றன. அதில் பரபரப்பாக விற்பனை நடைபெறும் ஒரு நிழற்குடையைத் தேர்ந்தெடுத்து அருகில் போனபோதுதான், “தானமாகக் கொடுக்கும் சாப்பாடு சைவச்சாப்பாடாக இருக்க வேண்டுமா?” என்ற சந்தேகம் எழுந்தது. “சைவமெண்டால் சிலவேளை சந்தோசமாகச் சாப்பிடமாட்டாங்கள். குடுத்தும் பிரயோசனமில்லாமல் போயிடும்” என்று அவன் உள் மனம் சொன்னது. இருந்த பார்சல்களில் ‘ஸ்பெஷல்’ வகையைத்தெரிவு செய்து மூன்று பார்சல்கள் வாங்கிக் கொண்டான்.

வழக்கமாக கொள்ளுப்பிட்டியில் காலி வீதியில் பிச்சைக்காரர்கள் கூடியிருக்கும் இடங்கள் அவனுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவனது அலுவலகத்துப் பக்கத்திலே அசைவங்களும் விற்கும் - ஒரு சைவக்கடை உள்ளது. அதற்குப் பக்கத்திலேயே சர்வதேச உரிமத்துடன் வெள்ளைக்கார கோமாளிப் பொம்மையை வாசலில் வைத்து, ‘பேர்கர்’ விற்கும் நிலையம். இரண்டையும் ‘கவர்’ பண்ணி இடையில் சில பிச்சைக்காரர்கள் நிற்பார்கள். இல்லையென்றால் கொள்ளுப்பிட்டிச் சந்திப்பக்கம் சற்று நடந்தால் ‘கேக்’ உட்பட ‘பேக்கரி’ப் பண்டங்கள் விற்கும் இரண்டு பிரபல நிறுவனங்கள் கொஞ்சம் எதிரெதிராக உள்ளன. இவற்றுக்கு இடையே இரண்டு கடைகளையும் ‘கவர்’ பண்ணி, சிலர் இரண்டு மூன்று நாய்கள் சகிதம் இருப்பார்கள் என்பதும் அவனுக்குத் தெரியும். அவர்களின் எண்ணிக்கையோடு ஒப்பிட்டால் இந்த 3 பார்சல் காணாதுதான் என்று உள்ளூர நினைத்துக் கொண்டு எட்டி நடந்தான். பசி வேறு வயிற்றில் சில சப்தங்களை எழுப்பத் துவங்கியிருந்தது.

ஆனால் அவன் நினைத்ததற்கு மாறாக சர்வதேச “பேர்கர்” கடைக்குப் பக்கத்தில் ஒருவரையும் காணவில்லை. இனித்தானே மதியபோசன நேரம். வருவார்கள். கொஞ்சம் பொறுத்துப் பார்க்கலாமென ஒரு ஐந்து நிமிஷம் காத்திருந்தான். ஒருவரும் வருவதாகத் தெரியவில்லை. சரி . அடுத்த இடத்துக்குப் போகலாமென “கேக்” கடைப் பக்கம் நடந்தான். அங்கும் ஒருவருமில்லை. கூட நிற்கும் நாய்களையும் கூட்டிக்கொண்டு எங்கோ போய்விட்டிருந்தார்கள். புதுப் புதுச் ‘சிந்தனைகள்’ நாட்டில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதால், நாடு வளம் பெற்று, எல்லாரும் எல்லாமுமே பெற்றுவிட்டார்களோ என எண்ணியவாறே கொள்ளுப்பிட்டிச் சந்திப் பக்கமாக நடக்கத் தொடங்கினான். இடையில் ஒரு மதுபானச் சாலை இருக்கிறது. அதற்குப்பக்கத்தில் ஆங்கிலம் மட்டுமே பேசிப் பிச்சையெடுக்கும் ஒரு பிச்சைக்கார(ர்)ன் இருக்கிறா(ர்)ன். அவனோடு சேர்த்து அண்மையில் ஒரு வெள்ளைக்காரியையும் கண்டிருக்கிறான். அவர்களுடன் மேலும் இரண்டு மூன்றுபேர் அந்த இடத்தில் இருப்பார்கள்; பிடிக்கலாம் என்பதே அவன் சிந்தனை. ஆனால் என்ன செய்வது? ஹும்.. அங்கும் ஏமாற்றமே.

இப்போது என்ன செய்வதென்று புரியாமல் அவன் அடுத்த இடத்தைக் குறிவைத்தான். அடுத்து கொள்ளுப்பிட்டிச் சந்தியில் உள்ள ‘சுப்பர் மார்க்கெட்’ முன்னால் இல்லையென்றால் ‘லிபேட்டி பிளாசா’ முன்னால் நிற்பார்கள். இந்த இடங்களுக்குப் போவதென்றால் ஏறத் தாழ ஒரு கிலோமீற்றராவது இன்னும் நடக்கவேண்டும். மத்தியான வெயில் ஒருபுறம். காலையிலிருந்து ஒன்றுமே சாப்பிடாததால் பசிக்களை ஒருபுறம். அது மட்டுமில்லாமல்,வலது முழங்கால் மூட்டில் கடந்தசில நாட்களாக தோன்றியிருக்கும் வலி வேறு. என்ன செய்யலாமென யோசித்தவனுக்கு அவனது அலுவலகம் ஞாபகம் வந்தது. பிச்சைக்காரர்களுக்குத்தான் சாப்பாடு கொடுக்கவேண்டுமா? பசித்தவர் யாராயிருந்தாலும் கொடுக்கலாமே என்று நினைத்துக்கொண்டான். அலுவலகத்தில் சுத்திகரிப்புப் பணிசெய்யும் பெண்ணொருத்தியும் பாதுகாப்பு ஊழியர் ஒருவரும் இருக்கிறார்கள். அவன் வீட்டிலிருந்து சாப்பாடு கொண்டுவரும் நாட்களில், அதைச் சாப்பிடமுடியாமல் போகும் சந்தர்ப்பங்களில் கைகொடுப்பவர்கள் இவ்விருவருமே.

அலுவலகம் நோக்கித் திரும்பி நடந்துவரும்போதுதான், வயதான ஒரு பெண்மணி கையில் ஒரு ‘பைல்’ உடன் காலி வீதியில் வீடியோக் கடையொன்றின் படிக்கட்டுகளால் இறங்கிக் கொண்டிருந்ததை அவன் கண்டான். அந்த நிறுவன ஊழியர் ஏதோ கூறிப் பேசியபடியே அந்தப் பெண்மணியை விரட்டிக் கொண்டிருந்தார். அப்பாவியான அந்தப்பெண்மனி அழாக் குறையாக அவன் முகத்தைப் பார்த்தாள். “ என்ன?ஏன் பேசுறாங்க?” என்று சிங்களத்தில் கேட்டான் அவன்.

“ மகளுக்கு ஒப்பரேஷன் ஐயா. அதுக்குக் காசு அறவிடுகிறன். பேசி விரட்டுறாங்க”

“பகல் சாப்பிட்டாச்சா?”

“இன்னுமில்லை”

“சாப்பாட்டுப் பார்சல் ஒண்டு தரட்டா?”

“ஐயோ. தாங்கோ. பெரிய புண்ணியம் கிடைக்கும்.”

தன் அப்பாவையே கண்ட சந்தோசத்துடன் ஒரு பார்சலை எடுத்துக் கொடுத்தான் அவன்.

“ஒரு பார்சல் போதுமா. இன்னுமொண்டு தரட்டா”

“ஒண்டு போதும் ஐயா. இப்ப இதை நான் சாப்பிடுவன். நான் அத்துறுகிரிய போக பின்னேரமாயிடும். போற நேரத்துக்குச் சாப்பாடு பழுதாப்போயிடும். நீங்க வேறை யாருக்கும் குடுங்கோ. உங்களுக்குப் புண்ணியம் கிடைக்கட்டும்” கூறிவிட்டு நடந்தாள் அவள்.

“அலுவலகத்தில் இரண்டு பேர் இருக்கிறாங்கள்தானே?. அவங்களுக்குக் குடுத்தால் கணக்குச் சரி” என நினைத்துக் கொண்டவன் எட்டி நடந்தான். அலுவலகத்துக்குள் நுழையும்போதே, வாழை இலையில் கட்டிய பெரிய சாப்பாட்டுப் பார்சலைத் திறந்து வைத்துச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த பாதுகாப்பு ஊழியர், சாப்பிட்ட கையைப் முதுகுக்குப் பின்னால் மறைத்தபடி எழுந்து நின்றார். இனி அவரிடம் கேட்டுப் பிரயோசனமில்லை என்று நினைத்தவன்;

“இருந்து சாப்பிடும். குசுமா எங்கே?” என்றான் சிங்களத்தில்.

“அவ உள்ளுக்கிருந்து சாப்பிடுறா மாத்தயா. கூப்பிடட்டா?”

“சாப்பிடுறாவோ. ச்சா. பறவாயில்ல. சாப்பிடட்டும்”

இப்போது யாருக்குப் பார்சலைக் கொடுப்பது.மீண்டும் கொள்ளுப்பிட்டிச் சந்திதான் ஒரே இலக்கு. தனது ‘கார்’க்கதவைத் திறந்து மிஞ்சிய இரண்டு பார்சல்களையும் முன் சீட்டில் வைத்துக்கொண்டு காரை கொள்ளுப்பிட்டிச் சந்தியை நோக்கிச் செலுத்தினான் அவன். போகும்போது இரண்டு பக்கமும் பிச்சைக்காரர்களைத் தேடி அவன் கண்கள் அலைந்தன. ம்ஹும்.. கொள்ளுப்பிட்டிச் சந்தி, லிபேட்டி பிளாசா வாசல், ஒருவரும் சிக்கவில்லை. மீண்டும் காரைத் திருப்பி டுப்ளிகேஷன் வீதியால் பம்பலப்பிட்டி நோக்கிச் செலுத்தினான். தூரத்தே செம்மஞ்சள் ‘டீ ஷேட்’ போட்ட நகரசபை சுத்திகரிப்பாளர் குப்பை வண்டியைத்தள்ளியபடி வந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டான். காரை நிறுத்தி,

“சாப்பாட்டு பார்சலொண்டு தந்தால் சாப்பிடுவியளா” என்று தயக்கத்துடனே கேட்டான். “பறவாயில்ல. தாங்கோ”

இரண்டாவது பார்சலையும் வெற்றிகரமாகக் கொடுத்துவிட்டு மீண்டும் பம்பலப்பிட்டி சந்தியை நோக்கி ‘காரை’ச் செலுத்தினான். வழக்கமாக பம்பலப்பிட்டி சந்தியில் பள்ளிவாசலுக்கு அருகிலும் சிலர் இருப்பார்கள். அன்றைக்கென்று அவர்களையும் காணவில்லை. எஞ்சிய சாப்பாட்டுப் பார்சலை என்ன செய்வது என்று தெரியாமலே மீண்டும் காரை காலி வீதியூடாக அலுவலகத்தை நோக்கிச் செலுத்தினான் அவன். அலுவலகம் வந்து காரை நிற்பாட்டும்போது பாதுகாப்பு ஊழியர் ஓடிவந்தார்.

“என்ன மாத்தயா. சாப்பாட்டுப் பார்சலும் கையுமாக அலைகிறீர்கள்” என்றான்.

“இல்லை. 3 பார்சல் வாங்கினன். பசித்தவங்களுக்குக் கொடுக்க. ஒருவரையும் காணேல்ல. ரோட்டிலை இப்ப பிச்சைக்காரருக்கும் பஞ்சமாய் போயிட்டுது” என்றான்.

“மாத்தயாவுக்குத் தெரியாதுபோல. ‘சார்க்’ மாநாட்டுக்காக கொழும்பு ரோட்டிலையிருந்த பிச்சைக்காரர் எல்லாரையும் பிடிச்சுக்கொண்டுபோய் முகாமிலையெல்லோ போட்டிருக்கிறாங்கள். நாய்களையும் முனிசிப்பல்காரர் பிடிச்சிட்டுப் போயிட்டாங்கள். இந்தா எங்கடை சிங்களப் பேப்பரிலை போட்டிருக்குது. இப்ப தானம் குடுக்கவும் பிச்சைக்காரர் ரோட்டிலை இல்லை ” என்றான் சிரித்தபடியே.

அவனுக்கு அப்போதுதான் எல்லாம் விளங்கியது. எஞ்சிய சோற்றுப் பார்சலோடு அலுவலகத்தில் சாப்பிடுவதற்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த அறைக்குப் போனான். காலையிலிருந்து ஒன்றுமேயில்லாத வயிறு. நன்றாகவே பசித்தது. அலைந்த களைப்பு வேறு. அப்பாவை மனதில் நினைத்தபடி சர சரவென பார்சலைப் பிரித்துச் சாப்பிடத் தொடங்கினான் அவன்.

வானொலி நாடக நூல்கள் - சில மனப்பதிவுகள்

காற்றில் கலைபடைக்கும் கருவி வானொலி . அதன் படைப்புகள் அத்தனையுமே காற்றில் கரைந்துவிடுவதனாலோ என்னவோ அது படைத்தளிக்கும் கலை வடிவங்களுக்கு எவருமே கலைப்படைப்புகளுக்கான அந்தஸ்தினைத் தர மறக்கின்றனர் அல்லது மறுக்கின்றனர். வானொலியில் ஒலிபரப்பாகும் விடயதானங்கள் பெரும்பாலும் அச்சேறுவதில்லை அல்லது நூல்களாகக் தொகுக்கப்படுவதில்லை என்ற காரணத்தால் அவை எத்தனை சிறப்பான படைப்புகளாக இருந்தாலும் அவற்றுக்கு இலக்கிய அந்தஸ்துக் கிடைப்பதேயில்லை. அண்மைக்காலமாக இந்த நிலையில் சிறிது மாற்றமேற்பட்டாலும் பாரிய மாற்றமொன்றின் தேவை உணரப்பட்டுள்ளது. அதிலும் முக்கியமாக வானொலி நாடகங்களின் நிலைமையோ மிகவும் கவலைக்கிடமாயுள்ளது.

அண்மையில் ஈழத்தின் பிரபல சிறுகதை, நாவல், நாடக ஆசிரியர் அமரர் இலங்கையர்கோனின் புதல்வர் ஜெயவர்மன் அவர்களோடு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது தனது தந்தையாரால் எழுதப்பட்டு இலங்கை வானொலியில் ஒலிபரப்பான 'விதானையார் வீடு', 'லண்டன் கந்தையா', 'மிஸ்டர் குகதாசன்' போன்ற நாடகங்களினதும் ஏனைய சரித்திர, இலக்கிய நாடகங்களினதும் எந்த ஒரு பிரதியும் தமது குடும்பத்தினரிடமோ அல்லது வேறு எவரிடமுமோ இல்லை என்ற ஓர் அதிர்ச்சித் தகவலைச் சொன்னார். குறிப்பிட்ட ஒரு கால கட்டத்தில் அனைவராலும் சிலாகித்துப் பேசப்பட்ட இந்த வானொலி நாடகப்பிரதிகளுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பது எவருக்குமே தெரியாத, புரியாத புதிராகவேயுள்ளது. குறிப்பாக வானொலி நாடகங்கள் நேரடியாக ஒலிபரப்பப்பட்ட காலகட்டத்தில் படைத்தளிக்கப்பட்ட இந்த நாடகப்பிரதிகளுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பதைச் சொல்ல எவருமேயில்லை. ஒலிபரப்புக் கூட்டுத்தாபனத்தில் இதன் ஒலிப்பதிவுகளைத் தேடிப்பெறமுடியாது. ஏனெனில் அவை ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டு ஒலிபரப்பாகவில்லை என்பது ஒரு விஷயம். அப்படி ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்ட ஓரிரு நிகழ்ச்சிகள்கூட, அவை பதிவு செய்யப்பட்ட பாரிய இசைத்தட்டுக்கள் அழிவடைந்துவிட்டதால் பாவிக்கமுடியாத நிலையிலுள்ளன. தப்பிப்பிழைத்திருக்கும் சில இசைத்தட்டுக்களை இயக்குவதற்கான கருவிகளும் தற்போதில்லை.

இலங்கையர்கோனின் படைப்புகளுக்கு நேர்ந்த கதிதான் ஏனைய நல்ல பல எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளுக்கும் நேர்ந்தன. வானொலி எழுத்தாளர்களும் தமது படைப்புகள் வானொலியில் ஒலிபரப்பாகும் 'திருநாளை' மட்டுமே கவனத்தில் கொண்டார்களேயன்றி, அவற்றின் இலக்கிய நோக்கம் குறித்தோ, அவற்றின் பின் தேவைகள் குறித்தோ அக்கறை கொள்ளவில்லை. தமது படைப்புகள் ஒலிபரப்பானதும் நேயர்களிடமிருந்து கிடைக்கும் பாராட்டுக்களில் கிறங்கிப்போய் அடுத்த படைப்புக்காகத் தம்மைத் தயார்ப்படுத்தியதில், காற்றில் கரைந்த நிகழ்ச்சிப் பிரதிபற்றி அக்கறை காட்டியதாகத் தெரியவில்லை. அதனால், ஒலித்து ஓய்ந்த நாடகப் பிரதி ஒன்றைப் பெற்றுப் பாதுகாப்பாக வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று அவர்களுக்குத் தோன்றவில்லை. இந்த எழுத்தாளர்கள் இவ்வாறு அன்று சிந்தித்திருந்தால் ஒரு காலகட்டத்தை, எமது சமூக வாழ்வியல் விழுமியங்களைப் பிரதிபலிக்கும், அரிய படைப்புகளை இன்று நாம் கைகளில் தக்கவைத்துக் கொண்டிருப்போம். அவ்வாறு தவறிப்போன முக்கியமான நாடகங்களில் சில்லையூர் செல்வராஜனின் மூலக்கதையைத் தழுவி, கே.எம். வாசகரால் எழுதித் தயாரிக்கப்பட்ட ‘தணியாத தாகம்’ , மரிக்கார் ராமதாசால் எழுதப்பட்டு ஒலிபரப்பான 'கோமாளிகள் கும்மாளம்' போன்ற நாடகங்கள் குறிப்பிடத்தக்கவை.

இந்தப் போக்கிலிருந்து ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியவராக ‘வரணியூரான்’ என்ற புனை பெயரில் எழுதிய எஸ்.எஸ்.கணேசபிள்ளையை நான் காண்கிறேன். முதன்முறையாக வானொலித் தொடர் நாடகமொன்றை அதுவும் வர்த்தக நிகழ்ச்சிக்காக எழுதப்பட்ட வானொலி நாடகப் பிரதியான ‘அசட்டு மாப்பிள்ளை'யை நூலாக்கியவர் அவர். 12 வார காலம் ‘மில்க் வைற் சோப்’ நிறுவனத்தினரின் விளம்பர நிகழ்ச்சியாக வானொலியில் ஒலித்த ‘அசட்டு மாப்பிள்ளை’ நாடகத்தை, மேடை நாடகமாகவும் நடிக்கக்கூடிய விதத்தில் 1975 நவம்பரில் நூலாக்கம் செய்தனர் ‘கமலாலயம்’ பிரசுரத்தினர். ‘அசட்டு மாப்பிள்ளை’ பின்னர் 80களிலும் மீண்டும் விளம்பரதாரர் நிகழ்சியாக வானொலியில் இடம்பெற்றபோது நான் அசட்டு மாப்பிள்ளை பாத்திரத்தில் நடித்தேன். பின்னர் வரணியூரான் தனது 'இரைதேடும் பறவைகள்' என்ற வானொலித் தொடர் நாடகத்தை, பாரிய நூலாக ஆக்கித் தந்தார். இந்த நாடகத்தை அவர் 1993ல் நூலாக்கஞ் செய்ததுடன் பல இடங்களிலும் வெளியீட்டு விழாக்களையும் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.

.

வரணியூரானை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு தனது வானொலி நாடகங்களை நூலாக்க முன்வந்தார் அராலியூர் ந சுந்தரம்பிள்ளை. இவரால் எழுதப்பட்ட 15 நிமிட, 30 நிமிட நேர தனி நாடகங்கள் ஒன்பது, 'கெட்டிக்காரர்கள்' என்ற பெயரில் 1988 ல் வெளிவந்தன. இதனையடுத்து மேலும் 10 வானொலி நாடகங்களையும் ‘ஓரங்க நாடகம்’ என்ற ஒரு கட்டுரையையும் கொண்ட 'முதலாம் பிள்ளை' என்ற நூல் 1990 லும் வெளிவந்தன. இந்த நாடக நூல்கள் நாடக எழுத்தாளர்கள் பலருக்கு உந்து சக்தியாக அமைந்தன என்றே நான் சொல்வேன். பின்னர் அவர் தனது வானொலி நாடகங்களை 1997ல் 'வீடு', என்ற நூலாகவும், 1998ல் 'யாழ்ப்பாணமா? கொழும்பா?' என்ற நூலாகவும், 2002ல் 'எங்கள் நாடு' என்ற நூலாகவும் வெளியிட்டதாக அறிகிறேன். இவற்றுள் முதல் இரு நூல்களை மட்டுமே நான் படிக்கக் கிடைத்தது. வானொலி நாடகங்களைப் பொறுத்தவரையில் அராலியூர் ந சுந்தரம்பிள்ளை ஒரு சாதனையாளர் என்றே கூறுவேன். 2002ம் ஆண்டின் ஆரம்பத்தில் அவரால் 330க்கும் மேற்பட்ட வானொலி நாடகங்கள் எழுதப்பட்டிருந்தன. அதற்குப் பின்னர் எத்தனை வானொலி நாடகங்களை அவர் எழுதினாரோ நானறியேன். அத்துடன் வானொலி நாடகங்களை 5 நூல்களாகவும் அவர் பிரசுரித்திருக்கிறார். அதுமட்டுமின்றி 25 மேடை நாடகங்களை எழுதி, அவற்றில் நடித்து, மேடையேற்றியுமுள்ளார். நானறிய, நாடகந்தொடர்பாக இவர் 10 நூல்களை மொத்தமாக வெளியிட்டுள்ளார். இந்த எண்ணிக்கைகளை வைத்துப் பார்க்கும்போது உலகில் எந்தவொரு மொழியிலேனும் இந்தளவு எண்ணிக்கைகளை எட்டிய வானொலி நாடக ஆசிரியர்கள் எவரேனும் இருக்கிறார்களா என்றே கேட்கத் தோன்றுகிறது.

பல்கலை வேந்தர் சில்லையூர் செல்வராஜன் எழுதிய திரைப்படச் சுவடியான 'தணியாத தாகம்' பின்னர் மக்கள் வங்கியின் அனுசரணையுடன் அதே பெயரில் வானொலித் தொடர் நாடகமாக ஒலித்தது. கே.எம். வாசகர் எழுதி இயக்கிய இவ்வானொலி நாடகத்தின் பிரதிகள் சேகரிக்கப்பட்டு நூலாக்கம் பெற்றிருந்தால் சிறந்த ஒரு வானொலி நாடக நூலொன்று எமக்குக் கிடைத்திருக்கும். இந்நாடகம் பற்றி நாடகத்தில் பிரதான பாத்திரத்தில் நடித்த 'அண்ணை ரைட்' புகழ் கே.எஸ்.பாலச்சந்திரன் இவ்வாறு நினைவு கூருகிறார்

."கே.எஸ்.பாலச்சந்திரன் (சோமு), விஜயாள் பீற்றர் (யோகம்), கமலினி செல்வராஜன் (கமலி), கே.மார்க்கண்டன் (மாமா), செல்வநாயகி தியாகராஜா (மாமி), வாசுதேவன் (குமார்), ஷாமினி ஜெயசிங்கம் (சோமுவின் காதலி), எஸ்.கே. தர்மலிங்கம் (அப்பா), யோகா தில்லைநாதன் (அம்மா), எஸ். ஜேசுரட்னம், பி.என்.ஆர்.அமிர்தவாசகம், எஸ்.எழில்வேந்தன் என்ற புதுக்குழு களமிறங்கியது. தொடர் நாடகம் ஆரம்பித்து சில வாரங்களில், எராளமான நேயர்கள் வானொலி நிலையத்திற்கும், மக்கள் வங்கி முகவரிக்குமாக பாராட்டுக்கடிதங்கள் எழுதத் தொடங்கினார்கள். சோமுவையும், தங்கைகள் யோகம், கமலி இருவரையும் தங்களின் உடன்பிறப்புகளாக நினைத்து, அவர்களின் துன்பங்களுக்காக கண்ணீர் விட்டு, சந்தோசங்களில் மகிழ்ச்சி அடைவதாக அந்தக்கடிதங்கள் வந்தன. நாட்டின் மூலைமுடுக்கில் இருந்தெல்லாம் ஞாயிறு தோறும் நாலரை மணிக்கு வீடுகளில், தோட்டங்களில், வயல் வரப்புகளில், டிரான்ஸிஸ்டர் ரேடியோக்களோடு காத்திருக்கிறோம் என்றார்கள்.

ஞாயிறு 4.30க்கு " அத்தானே அத்தானே எந்தன் ஆசை அத்தானே..கேள்வி ஒன்று கேட்கலாமா உனைத்தானே" என்று ஆரம்பப்பாடல் ஒலிக்க, யாழ்ப்பாணம் சென்று கொண்டிருந்த இ.போ.ச பஸ் ஒன்றிலிருந்த பிரயாணிகளின் ஏகோபித்த வேண்டுகோளுக்க இணங்க, திருநெல்வேலி தேனீர் கடைக்கு முன்னால் பஸ் நிறுத்தப்பட்டு , தணியாத தாகம் கேட்கப்பட்டதாக யாரோ சொல்லக்கேட்டு ஆனந்தமடைந்தோம். யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து ஒரு அபிமான நேயர், "சோமு"வின் குடும்பக்கஷ்டத்தை பொறுக்கமுடியாமல் 100ரூபாவுக்கான காசோலையை அனுப்பியிருந்தார். தெல்லிப்பளையிலிருந்து மூன்று சகோதரிகள் தொடர்ந்து தங்கள் கருத்துக்களை நீண்ட கடிதங்களில் எழுதி அனுப்பினார்கள். நாடகத்தை வானொலிக்கு ஏற்றவகையில் மாற்றி எழுதி வழங்கிய கே.எம்.வாசகர் , முடிவிலே இந்த சகோதரிகளின் விருப்பபடி சிறு மாற்றம் ஒன்றைச் செய்யும் அளவிற்கு அவர்களது பங்களிப்பு இருந்தது. இத்தொடர்நாடகத்தின் இறுதிக்காட்சி ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டபொழுது, யோகத்தின் மரண ஊர்வலக் காட்சியில் நாங்கள் எல்லோரும் கண்ணீரை அடக்கமுடியாமல் தடுமாறினோம். நீண்ட நாட்களாக அந்தப் பாதிப்பிலிருந்து விடுபடமுடியாமல் தவித்தோம். இப்படி ஒரு வானொலி நாடகம் நிறைவெய்தியது. "

ஏற்கனவே நூலான திரைப்பிரதியொன்று வானொலி நாடகமான வரலாறு இது. இதே நூலைத் தந்த சில்லையூர் செல்வராஜன் அவர்கள் ஷேக்ஸ்பியரின் 'ரோமியோ - ஜூலியட்'டைத் தமிழில் கவிதை நாடகமாக்கித் தந்திருந்தார். ஒலிபரப்பாளர் பீ.எச். அப்துல் ஹமீதின் தயாரிப்பில் ஒலித்த இந்த ஒருமணி நேர வானொலி நாடகம் பின்னர் நூலுருப்பெற்றது. 'ரோமியோ ஜூலியட்' கவிதை நாடகத்தை ஒருபுறத்திலிருந்து படித்து முடித்து விட்டு நூலைத் தலைகீழாகப் பிடித்து மறுபுறத்தின் ஆரம்பத்திலிருந்து சில்லையூரார் ஷேக்ஸ்பியரைப்பற்றி எழுதிய "ஷேக்ஸ்பியர் ஒரு ஜீவ நதி" எனும் நீண்ட ஆய்வுக்கட்டுரையைப் படிக்கக் கூடியவகையில் புதிய உத்தியைப் பயன்படுத்தி இந்நூல் அச்சிடப்பட்டிருந்தது.

வவுனியாவிலிருந்து எழுத்தூழியம்செய்யும் தமிழ்மணி கவிஞர் அகளங்கன் (நா.தர்மராசா) அமரர் ஜோர்ஜ் சந்திரசேகரன் வானொலி நாடகத் தயாரிப்பாளராக இருந்த வேளையில் நல்ல பல சமூக நாடகங்களை எழுதிவந்தார். இவ்வாறு எழுதப்பட்ட ஐந்து நாடகங்களைத் தொகுத்து 1992ல் 'அன்றில் பறவைகள்' என்ற பெயரில் நூலாக்கினார். அகளங்கனின் இந்த நூலுக்கு தேசிய சாகித்திய மண்டல விருது கிடைத்தது. தேசிய சாகித்ய மண்டல விருது பெற்ற ஒரேயொரு வானொலி நாடக நூல் இதுவென்பது குறித்துரைக்கப்படவேண்டியதே. கவிஞர் அகளங்கன், நான் வானொலி நாடகத் தயாரிப்பாளராகப் பணியாற்றிய காலத்தில் சிறந்த இலக்கிய நாடகங்கள் பலவற்றை எழுதினார். அவ்வாறு ஒலிபரப்பான இலக்கிய நாடகங்கள் ஆறைத் தேர்ந்தெடுத்து 1994ல் வெளியிட்ட 'இலக்கிய நாடகங்கள்' நூலுக்கு வடக்கு கிழக்கு மாகாண இலக்கிய நூல் விருது கிடைத்தது. அத்துடன் ஓய்ந்து போகாத அகளங்கன், ' கூவாத குயில்கள்' என்ற மற்றொரு வானொலி நாடக நூலை 2002ல் வெளியிட்டார்.

இலங்கை வானொலியின் முஸ்லீம் சேவையில் மர்ஹூம் எம்.எச்.குத்தூசுக்குப்பின்னர் வானொலி நாடகத் தயாரிப்பாளராகக் கடமையாற்றியவர் எம்.அஷ்ரப் கான் அவர்கள். 1958லிருந்து வவனொலி நாடகங்களை எழுதிவரும் அஷ்ரப் கான் தனது 10 வானொலி நாடகங்களைத் தொகுத்து ‘முள்’ என்ற பெயரில் நூலாக்கியுள்ளார்.1999ல் வெளியான ‘முள்’ளில் காணப்படும் வானொலி நாடகங்கள், இலங்கை வானொலியின் முஸ்லீம் சேவையிலும் தமிழ்ச் சேவையிலும் ஒலிபரப்பான நாடகப் பிரதிகளின் தொகுப்பாகும். நூற்றுக்கணக்கான நாடகங்களை எழுதித் தயாரித்த அஷ்ரப் கான் வெரும் 10 நாடகங்களை மட்டுமே நூலாக்கியுள்ளமை ஏமாற்றமே.

1996 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் வரையிலான முதல் 8 ஆண்டுகள் சிறுவர் மலரின் வானொலி மாமாவாகச் செயற்பட்ட நான், இலங்கை வானொலியிலிருந்து விலகிச்செல்ல, டிசம்பர் மாதம் முதலாந் திகதியிலிருந்து வி.என்.எஸ். உதயசந்திரன் வானொலி மாமாவாகச் செயற்படத்தொடங்கினார். 5 ஆண்டுகள் சிறுவர் மலரில் ஒலித்த தனது சிறுவர் நாடகங்கள் சிலவற்றை 2000ஆம் ஆண்டில் அவர் நூலுருவாக்கினார். தமிழில் முதன்முதலில் வெளி வந்த வானொலிச் சிறுவர் நாடகநூல் இதுவாகும். இவர் வானொலி நாடக நடிகராகவும் இருந்ததால் வானொலி நாடகங்கள் எவ்வாறு எழுதப்பட வேண்டும் என்பதை அனுபவரீதியாக அறிந்தவர். இன்றைய வானொலி நிகழ்ச்சிகளில் மிக நீண்ட வரலாறு கொண்ட நிகழ்ச்சி சிறுவர் மலராகும். சிறுவர் மலரில் அவ்வப்போது எத்தனையோ அம்சங்கள் மாறிமாறி வந்திருக்கின்றன. ஆனால் மிக நீண்ட காலமாக இடம்பெற்று வருவது குட்டி நாடகங்களே. “சிறுவர் மலர் சிறுவர் நாடகங்கள்” என்ற தலைப்பிலான இந்நாடக நூல் 2000 ஆம் ஆண்டுக்கான வடக்கு கிழக்கு மாகாண இலக்கிய விழாவில் சிறுவர் இலக்கியத் துறைக்கான பரிசு பெற்றது. வி.என்.எஸ். உதயசந்திரனின் ‘சிறுவர் மலர் சிறுவர் நாடகங்கள்’, மீண்டும் 2002லும், 2006லும் மீள் பதிப்பாக வெளிவந்து சாதனை படைத்தது. வானொலி நாடக நூலொன்று இரண்டு தடவைகள் மறுபதிப்புக் கண்டமை என்பது இந்நூலிற்குக் கிடைத்த சாதனை வெற்றியாகும்.

உதயசந்திரனின் ‘சிறுவர் மலர் சிறுவர் நாடகங்கள்’ தந்த உந்து சக்தியின் காரணமாகவோ தெரியவில்லை, 'மறை முதல்வன்' என்ற புனைபெயரில் வானொலி நாடகங்களை எழுதிவரும் ஜீ. பீ. வேதநாயகமும் தான் சிறுவர் மலருக்காக எழுதிய பதினேழு குட்டி நாடகங்களைத் தொகுத்து ‘நாளைய நாயகன்’ சிறுவர் (மலர்) நாடகங்கள் என்ற நூலை வெளியிட்டார். மறைமுதல்வனும் ஓர் ஒலிபரப்பாளர்;வானொலி நாடக நடிகர்; எழுத்தாளர். அத்துடன் தொழில் ரீதியாக ஆசிரியத் தொழில் புரிந்தவர். சிறுவர் உளவியல் அறிந்தவர். 2001ல் வெளியிடப்பட்ட அவரது ‘நாளைய நாயகன்’ சிறுவர் (மலர்) நாடகங்கள் நூல் பலராலும் சிலாகித்துப் பேசப்பட்டன. 'மறை முதல்வன்' ஜீ. பீ. வேதநாயகம் தனது வானொலி நகைச்சுவை நாடகங்கள் பதினொன்றை தேர்ந்தெடுத்து ‘கழுதைக்கும் காலம் வரும்’ என்ற தலைப்பில் 2005ல் மணிமேகலைப் பிரசுரமாக வெளியிட்டார். தமிழகத்தின் சிறந்த நகைச்சுவை எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான (அப்புசாமி-சீதாப்பாட்டி புகழ்) பாக்கியம் கந்தசாமியின் முன்னுரையுடன் இந்நூல் வெளிவந்துள்ளது.

வானொலியிலும் தொலைக்காட்சியிலும் பணிபுரிந்த அருணா செல்லத்துரை அவ்வப்போது வானொலி மற்றும் தொலைக்காட்சி நாடகப் பிரதிகளை எழுதி வந்துள்ளார். அவர் தொலைக்காட்சிக்காக எழுதிய ‘வீடு’ நாடப் பிரதியையும் வேறு சில வானொலி நாடகப் பிரதிகளையும் சேர்த்து ‘வீடு’ – தொலைக்காட்சி நாடகமும் வானொலி நாடகங்களும் என்ற நூலை 1993ல் வெளியிட்டார், இந்நூலுக்கு 1994ல் யாழ் இலக்கியப் பேரவையின் சிறந்த நாடக நூலுக்கான இலக்கியச் சான்றிதழ் விருது கிடைத்தது. அத்துடன் வன்னிப் பாரம்பரிய வரலாற்றையொட்டி அவர் படைத்த ‘நந்தி உடையார்’ வானொலி நாடகப்பிரதி 1996ல் நூலாக்கம் பெற்றது. 1996ம் ஆண்டு சாகித்ய மண்டலப் பரிசும்,வானொலி நாடகத்திற்கான உண்டா அபிநந்தன தங்க விருதும் இதற்குக் கிடைத்தமை இங்கு குறிப்பிடத்தக்கவை.

வெறும் களிப்பூட்டலை மட்டுமே மையமாகக் கொண்டு ஒலிபரப்பான வானொலி நாடகங்கள், “முகத்தார் வீட்டில்” என்ற விவசாய நாடக ஒலிபரப்புடன் வேறொரு திசையில் பயணிக்கத் தொடங்கியது. எஸ்.யேசுரத்தினத்தின் எழுத்தாக்கத்திலும், விவசாயத் திணைக்களத்தின் பண்ணை ஒலிபரப்புச் சேவையின் நிதி அனுசரணையோடும் ஒலித்த இந்த விவசாய நாடகம், நகைச்சுவையோடு விவசாயத் தகவல்களை பொதுமக்களுக்கு வழங்கும் நோக்கில் ஒலிபரப்பப்பட்டது. 5 ஆண்டுகாலத்திற்கும் மேலாக, சரியாகச் சொல்வதானால் 268 வாரங்கள் தொடர்ச்சியாக ஒலித்த இந்நாடகத்தின், ஆசிரியர் எஸ். யேசுரத்தினம், 1993ல் புலம்பெயர்ந்து ஃப்ரான்ஸ் நாட்டில் வசிக்கிறார். ஃபிரான்ஸில் இருந்து கொண்டே யேசுரத்தினம் அவர்கள், முகத்தார் வீட்டில் வானொலி நாடகப் பிரதிகள் ஐந்து, மேடை நாடகங்கள் மூன்று, வேறு வானொலிநாடகப் பிரதிகள் நான்கு என மொத்தம் 12 நாடகங்களை “முகத்தார் வீட்டுப் பொங்கல்” என்ற பெயரில் மணிமேகலைப் பிரசுரமாக வெளியிட்டுள்ளார். 1999ல் இந்நூல் வெளியிடப்பட்டது.

எனது தந்தையார் கவிஞர் நீலாவணன் எழுதி 1962 ல் கல்முனைத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கம் நடத்திய இலங்கையர்கோன் நினைவுக் கலை விழாவில் மேடையேற்றம் பெற்ற கவிதை நாடகம் ‘மழைக்கை’. பின்னர் இக்கவிதை நாடகம் ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டு இலங்கை வானொலியிலும் ஒலிபரப்பானது. இந்த நாடகத்துடன், 1961 மே மாதத்தில் இலங்கை வானொலியில் ஒலிபரப்பாகவிருந்து, அப்போது அமுல்படுத்தப்பட்ட அவசரகால நிலைகாரணமாக ரத்துச் செய்யப்பட்ட ‘கற்பனைக் கண்’ (‘மனக்கண்’) கவிதை நாடகத்தையும் ‘சிலம்பு’, ‘துணை’ ஆகிய வேறு இரு கவிதை நாடகங்களையும் சேர்த்து 2005ல் ‘நீலாவணன் கவிதை நாடகங்கள்’ என்ற நூலாக வெளியிட்டேன். இந்நூலுக்கு 2005ஆம் ஆண்டின் நாடக நூலுக்கான தேசிய சாகித்ய மண்டல விருதும், வடகிழக்கு மாகாண இலக்கிய விருதும் கிடைத்தன. இந்த நூல் வெளிவந்ததன்பின் அதிலுள்ள ‘மழைக்கை’, ‘மனக்கண்’ ஆகிய இரு கவிதை நாடகங்களையும் 2007ல் இலங்கை சூரியன் எஃப்.எம். வானொலி ஒலிபரப்பியது.